Sjock #43 Festival dag 2 Poeylehei Gierle (07-07-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Sjock © Rootsville 2018

Eén zekerheid dat ik heb met deze Sjock is dat de nachten bijzonder kort zijn en we al op de middag terug aan de poort staan voor een dag met vandaag maar 20 bands op het menu :-(. Twintig en voorwaar eentje dat ik zelfs dit jaar al gezien heb en dat zijn de bevallige 'Darts' die ook al op 'Roots & Roses' van jetje kwamen geven. Vanaf deze eerste volle dag meteen ook een podium erbij...de 'Bang Bang Stage'. Voor de andere kwart finales van de wereldbeker trekken wij geen tijd meer uit, alleen de "Rode Duivels" tellen nog nu :-)

Het is nog vroeg in de middag maar al vlug zullen de tenten op de camping leeg komen te staan al was het maar om de Kempense hitte te ontlopen.'Shotgun Sawyer' mogen op 'high noon' het startschot geven op de mainstage. Vorig jaar brachten Brett (The Butcher) Sanders (bass), Dylan Jarman (vocals, guitar) en David Lee (percussion) nog hun single 'You Got To Run' uit. Hun muziekstijl kan het best worden omschreven als een zware, authentieke, moderne en rauwe sound. Deze blues-rockers komen helemaal van Californië naar Gierle.

Je zou haast gaan denken dat deze "Shotgun Sawyer" ook in het bluesmileu zou kunnen meedraaien maar daar zijn ze misschien net een ietsje te stevig voor en dat kan je terug vinden in nummers als "Sudden Death in the Flesh". Ook "Gravedigger Dan" heeft dat streepje bluesrock in zich. Met hun "Strawberry Jam" waren de geschikte opener voor deze tweede dag van Sjock.

Vorig jaar stonden die van 'Wild Deuces' nog op de 'Newcorner Stage'. Deze formatie bestaat uit zangeres Stefni Wijnen, gitarist Bart Huysmans en een ritmesectie die bestaat uit drummer Pascal Lunari en Bart Crauwels aan de doghouse bass. 'Wild Deuces' brengen rockabilly met invloeden van rhythm 'n blues en rock 'n roll en zijn alom aanwezig op de Belgische rootspodia.

"Baby Please Don't Go" is hun opener in de "Titty Twister" en ondanks de hitte herleeft de tent met hun sound van wervelende rock 'n roll. Een vrouwelijke tornado deze Kittie Stefnie op het podium. Om de ambiance die hun nummers met zich meebrengen nog extra schwung mee te geven worden er zelfs enkele confetti kanon's afgeschoten en stijgt de temperatuur naar een hoogtepunt...as long as they're moving ;-)

Vanaf nu wordt het weer schipperen tussen de mainstage en de 'Bang Bang Stage'. Nikske bang bang, boem boem dus en volop aan het werk met als eerste keuze 'Labretta Suede & The Motel 6' op de mainstage. Ze brengen low-down rock 'n roll vanuit Nieuw-Zeeland. Labretta Suede heeft zes jaar geleefd in de 'Big Apple' en keerde uiteindelijk toch terug naar Auckland. De stad waar het voor haar allemaal begon.

"Dirty Drums" is de opener en meteen vliegt de microfoon standaard het podium af. Vettige rauwe rock 'n roll maar met niet al teveel rock 'n roll. De vettigheid en neemt wel de boventoon al is het vocale toch een ietsje moeilijk te verstaan. Muzikaal vind ik het best wel OK zeker op nummers als "Mean Mouth mama" en "Jimmy". A bad girl in A bad world!

Tussendoor even surfen richting 'Bang Bang Stage' om ons te vereenzelvigen met de 'Supersonics'. Deze Nederlandse rootsformatie brachten dit jaar nog het gesmaakte album 'Close To You' uit (album report). Een album met daarop heel wat eigen originals. Zanger en gitarist Pascal Snijders vormt samen met Jeroen van Delden (lead guitar & vox), John Hofmans (double bass) en John Rietberg (drums & backing vox) deze 'Supersonics'.

Het moet een beproeving zijn om in deze hitte aan te treden strak in wit hemd en das. De sterkte van deze relatief nieuwe formatie bestaat erin om de grijs gedraaide covers naast zich neer te leggen. It's like Devil's candy zo zoet gaan hun nummers er hier in. Met 'Close To You' komt in hun rock 'n roll een vleugje country swing binnen geslopen en voel je het honky tonk gevoel in je opborrelen. En deze vier 'outlaws' gaan nog verder wanneer ze er een streepje Bakersfield Twang in steken op 'Devil's Candy'. Voor de dan meer ruigere rootrockers onder ons is er dan 'Rain Down On You'. Verdienstelijk optreden hier op Poeyelhei.

Van hieruit gaat het terug richting 'Titty Twister' voor 'Bebo & The Good Time Boys'. Bebo Garcia, Derek, Alex en Noah komen uit El Monte CA. een dorpje in de San Gabriel Valley in de buurt van Los Angeles. Bebo is altijd al een muziekliefhebber en bewonderaar geweest. Sedert de jonge leeftijd van 12 jaar heeft Bebo muziek gespeeld met het oppikken van wat voor instrument het meest beschikbaar is. Een rock 'n roll formatie die ondertussen onderdak vonden bij 'Wild Records' van Reb Kennedy.

Voor "Bebo & The Good Time Boys" is Sjock de plaats om hun nieuw album voor te komen stellen. Na "Bad Boys" en "Dream Song" komen ze met "Soles" aandraven met eentje uit hun nieuwste repertoire. "Here We Go Again" en "Tonights The Night" laten deze Bebo & The Good Time Boys schitteren. "Little Kitty" is dan meteen ook de gepaste afsluiter in deze "Titty Twister".

Na deze rock 'n roll party is het weerom alle hens aan dek voor de mainstage en de Bang Bang stage. We bangen eerst op de mainstage voor wat girl power. Met 'The Darts' krijgen we hier in Gierle volk over de vloer die we recent nog zagen op 'Roots & Roses'. Deze Amerikaanse psycho-rockin' girls Michelle Balderrama, Nicole Laurenne, Christina Nunez en Rikki Styxx brachten vorig jaar hun album 'Me.Ow.' uit, een album dat verscheen op 'pink vinyl'. So, let the cats meow...

Girl Power dus met deze 'The Darts' die er meteen invliegen met 'Lies'. Al meteen ook werk uit hun album 'Me.OW' met uiteraard 'The Cat's Meow' en 'Strange Days'. Een duidelijke vrouwelijke visie op de garagerock uit de 60-ties en daarmee zetten deze 'cats' het werk enigzins verder van hun mannelijke tegenpolen 'The Cramps'. 'Carry Me Home' is naast een nummer van deze 'The Darts' ook de wens van de talrijke kwijlende mannelijke fans bij het zien van deze explosieve dames on stage. Met 'Batteries' sluiten ze hier hun optreden af maar gelukkig zien we deze dames vandaag nog 'all over the place'.

Aan de andere kant van 't strand hebben we 'The Hoodoo Tones'. Dit rockabilly trio komt niet uit de Lilse Bergen maar helemaal vanuit het Franse Lille. Deze 'The Hoodooo Tones' zijn nog een relatief jonge band want begonnen pas in 2013. Ondertussen vonden Julian (drums), Ben (contrabas) en Kevin (gitaar en zang) al onderdak bij 'Rhyhtm Bomb Records' waar ze in 2016 hun album 'Confessions of a Loner' uitbrachten. Zeer aangename rockabilly met soms een twist van rock 'n roll. Hun "Blue" en "Ice Cold Baby" maken zelfs dat aan dit "Bang Bang Stage", hoe moeilijk ook er gedanst wordt in het gras.

Op de 'timetable' staat nu op dit podium de 'Fifa World Cup' geprogrammeerd en dus ben ik even van m'n melk. Ik wist niet de de pre-miniemen van Engeland hier op de Poeyelhei ook voorrang krijgen op de muzikale bezigheden. Dus allemaal in de rij voor een polonaise met Tom Waes zijn ‘Dva Vodka’. Ik hoop dat deze polonaise me brengt tot aan de 'Titty Twister' voor het optreden van 'Link!' Jens Hoornaert, Geoffrey en Michael Maes zijn een Belgische formatie die reeds werd opgericht in 1997 en brengen ons de surf van een Link Wray.

"Link" is werkelijk alsof het hier de reïncarnatie betreft van dit icoon uit de sixties. Nummers als "Law od the Jungle" en 'The Fuzz' dringen diep door tot achteraan de Titty Twister. Om de echte Link Wray alle eer aan te doen krijgen we het opzwepende "Run Chicken Run" en daarmee dwalen de gedachten terug af naar onze "Sniffers" van weleer. "Hidden Charms" is de afsluiter en ja we zijn gecharmeerd door deze "Link!".

Na dit rauwe metal intermezzo staan op de mainstage The Bonevilles voor ons klaar. The Bonevilles zijn een garage punk-band uit de UK, meer bepaald Noord Ierland, en bestaat uit Andrew McGibbon Jr. en Chris McMullan. Met deze beperkte bezetting is dit duo toch in staat garage-punk blues te brengen in een top prestatie. We mogen uiteraard een zeer hoog energiek en snoeihard concert verwachten van dit duo.

"Dirty Photographs", "Long run The Fox" en "Hell" zijn enkele van hun meer dans stevige nummers waarmee ze hier deze heilige grond in Gierle doen beven. Moest het nationaal bureau voor seismologie zich in Turnhout bevinden zouden ze daar stevige pieken kunnen optekenen. Zeer energiek optreden en zo zouden er nog wel enkelen gaan volgen.

Messer Chups is geen uitwisselingsproject met onze 'Red Devils' in Rusland want persoonlijk denkt ik dat Oleg Gitaracula (Oleg Fomchenkov), Zombierella (Svetlana Nagaeva) en Dr Boris (Boris Israel Fernandez) langer van huis weg zijn dan onze 'Red Devils'. Geen slaapverwekkend samenspel maar een flinke dosis experimentele rock met een snuifje surf uit Leningrad.

Mij doen deze "Messer Chups" muzikaal denken aan The Champs. Misschien dat deze instrumentale band mede door de saxofoon herinneringen oproept aan hun sound. Ook de nodige dosis surf is aanwezig bij deze rockers. Het meest in het oog springend is het gebruik van een Moog Theremin en dit is toch een niet alledaags instrument, laat staan dat je het op een festival van punkrockers tegen komt. "Call Me Zombie" en de "Twin Peaks Twist" zijn een paar nummers die de talrijke "sjockers" bijzonder goed in de smaak vallen. Go, satan go, een morbide vaststelling samen met deze "Messer Chups".

Zonder meer kunnen we een mokerslag verwachten, is het niet van een te hoge dosis alcohol dan wel van de volgende hardcore punk formatie 'Nine Pound Hammer'. Scott Luallen (vocals), Blaine Cartwright (guitar), Brian Pulito (drums), Earl Crim (guitar) en Mark Hendricks (bass) uit Lexington brachten in 2016 nog hun album 'Bluegrass Conspiracy' uit. Scot Luallen en Blaine Cartwright zijn de oprichters van deze in 1985 opgerichte band. Blain zagen we vorig jaar hier nog met 'Nashville Pussy'.

Al meteen zetten die van "Nine Pound Hammer" Poeyelhei in vuur en vlam. Stevige punkrock met heel wat aanhangers hier in Gierle. Met "Two Drunks Down" kunnen die van de security nog negt werkloos toezien al vliegen er heel wat biertjes richting podium. Een stevige set van ruim drie kwart uur en "Hayseed Timebomb" en "Shotgun in The Chevy", ze gaven de Sjockers waar voor hun geld.

'Los Coyote Men' zijn herkenbaar aan hun 'Mexican wrestling masks' zoals we die uiteraard ook kennen van Los Straitjackets. Alleen staat er bij deze band geen surf op het programma maar regelrechte punk en komen uit het Britse Newcastke upon Tyne. Achter hun maskers verscholen herkennen we Helmut "The Bruiser" Von Schoen (vocals), Randy "Captain Dynamite" Hornocker (guitar), "Slapsey" Maxie Rosenbloom (bass), Manny "No Nose" Galiano (drums) en David Lyon (bass).

Ze zien eruit als Los Straitackets maar klinken als de Ramones. "Loopy Lopez" is niet alleen de titel van een nummer maar zou makkelijk kunnen duiden op Helmut 'The Buiser'. Zeer energieke set die de ruimte voor het "Bang Bang Stage" doet vollopen. "Not of This Earth" is nog zo een voorbeeld. Tijd om eens een akoestische set te gaan bijwonen.

Vanaf nu spelen we terug op twee podia met in de 'Titty Twister' de 'Hackensaw Boys'. Met deze 'Hackensaw Boys' uit Virginia hebben we ook een band op het podium staan die al wel een tijdje meegaan. Banjoman Rob Bullington en gitarist David Sickman hebben deze alt-folk en bluegrass formatie opgericht in 1999. Sindsdien werd het een komen en gaan van bandleden dat je er de tel bij kwijt raakt. Ferd Moyse IV, Brian Gorby, David Sickmen en Jimmy Stelling zijn de werkpaarden van dienst heden ten dagen en brachten in 2016 het album 'Charismo' nog op de markt.

Een akoestische set zo tussen al het punk geweld door lijkt wel een lust voor het oor al weten deze mountain men er bijzonder veel ambiance in te brengen. "Keep it Simple" mag bij deze "Hackensaw Boys" best als een statement worden aanzien. Moeiteloos 'surfen' ze door hun set met nummers als "Wolves" en "We Are Many". De "Hackensaw Boys" gaan al een hele tijd mee en zijn lang nog niet aan einddatum toe.

Lords of Altamon is dan weer andere koek. Jake "The Preacher" Cavaliere (vocals & organ), gitarist Dani "Dani Sin" Sindaco en een ritme sectie bestaande uit bassits Robert Zimmerman, nee niet de nobelprijs winnaar, en Steven "Knuckles" Van Der Werff aan de drums brengen hun psychedelische garage rock rechtstreeks vanuit het zonnige Los Angeles. Deze band werd opgericht in 1999 en dit is dan weer niet het nummer van Prince. Hun idolen waren The Cramps en de MC5 van de gisteren aanwezige Wayne Kramer.

Een stevige set van garage rock met een ietsje psychedelische toets. Net als bij de "Darts" moet ook bij deze band 'orgeltje' het ontzien. Deze laatste band zijn trouwens harde fans van hun streek genoten. Het zou best een aangename gezamenlijke set kunnen worden moesten deze cats en dogs samen smelten. "Gettin' High" en "Burn Me Out" zijn een paar nummers die de weide worden in geslingerd, met uiteindelijk een knipoog richting that black eyed girl ;-).

In de tent is het nu tijd voor 'The Mummies'. Je zou kunnen stellen dat ze recht uit een of andere graftombe in Egypte komen maar 'The Mummies' zijn een garagerock formatie uit Californië. Ontstaan in 1988 hebben deze Mummies het al wel een paar maal voor bekeken gehouden maar de oriiginele bezetting bestaande uit Maz Kattuah, Larry Winter, Trent Ruane en Russel Quan staan hier onkenbaar op Poeyelhei, alive and kickin'.

Volgens "MC Freaky Franky" heeft het zo een 3000 jaar geduurd om deze legendarische "The Mummies" naar Gierle te laten overvliegen. Dat niet enkel de festival bezoekers belangstelling tonen voor dit viertal blijkt uit de enorme bezetting van muzikanten die frontstage zijn samengehokt, incluis de gitariste van "The Darts". "On The Planet Of Apes" is de opener waardoor haast iedereen hier uit de bol gaat en niet het minst deze Mummies. "I Don't Like It" en "The Fly" dat is gewoon bad-ass rock 'n roll waardoor de "Titty Twister" enigszins over verhit begin te raken. Het moet zijn dat ze tijdens de periode van Toetanchamon reeds de Duracell batterijen hebben uitgevonden want dit viertal getuigd van een niet aflatende energie. In die mate zelfs dat het veiliger is dat de frontstage wordt ontruimd. Met "Come On Up" van de "Young Rascals" heeft iedereen, maar dan daadwerkelijk iedereen hier op "Sjock" zijn portie van fun gehad.

Hun mix van hardrock en punkrock noemen die van de Noorse formatie 'Turbonegro' zelf wat graag 'Death Punk'. Met als fanclub de 'Turbojugend' hebben Tony Sylvester aka The Duke of Nothing, Thomas Seltzer, Knut Schreiner, Rune Grønn, Tommy Manboy en en Pål Bottger Kjærnes uiteraard over gans Europa een schare fans achter zich. In 2007 kwam er een boek uit dat specifiek ging over deze rockband en hun fanclub.

Het is toch opmerkelijk dat een band zo een schare internationale fans teweeg kan brengen die volledig gepersonaliseerd in de obligate 'kutte' hun steun komen betuigen. "Well Hello" is dan als opener de gepaste begroeting voor alle Turbojugend. Door de jaren heen blijkt "The Duke of Nothing' wel enkele kilo's zijn bijgekomen maar dat doet niets aan zijn energieke beweging op deze grote 'main stage'. Alle logica volgend worden nummers als "Hot For Nietzsche" en "Self Destruction" luidkeels meegezongen. "Erection" is hun afsluiter hier in Gierle en in die toestand lopen de "Turbojugend" richting "Bang Bang Stage" en dit is niet voor de bekermatch Rusland -Kroatië.

Nog een laatste maal vandaag richting 'Bang Bang Stage' voor een ontmoeting met 'Rotten Foxes'. Met deze uit de UK komende al ontbindende vosjes krijgen we hardcore death-punk. Een certitude is dat de teksten weerom onverstaanbaar zullen zijn maar dit stoort hun talrijke fans niet.

Met "Fucking Belgium" zat bij mij de fun er hier al meteen op en groet ik deze Britten met de vermelding..see you in the finals for the real Belgium-England :-)

Terug een dubbele speeltijd met vooreerst 'Jameson's Gentlemen' @ the Titty Twister. Deze formatie is een collaboratie van 6 rootsrockers uit al evenveel nationaliteiten bestaande uit Jan Svensson, Carl Biff Baker, Filip Nesvadba, Roberto Gorgone, Sebastian Spethmann en David Giudici, en besloten samen te gaan werken na een gezamenlijke jam in Medulin, Kroatië. We maken ons op voor een porie wan wilde rock 'n roll. Een bijzonder internationaal gezelschap die de rock 'n roll gegadigden meteen bij de keel grijpen.

Openingsnummer "Take a Ride" kan je daadwerkelijk gaan opvatten want de "Titty Twister" komt nog maar eens in beweging voor hun lekkere ontspannende rock 'n roll. "High School Confidential" en "Let's Get Wild" dioen er niet zo toe want Duracell heeft bij de aanvang van dag 2 op Sjock zowat iedereen voorzien van een setje AAA 'Powercheck' batterijen en dat helpt, ook al liggen er links en rechts wel enkele lijken verspreid over het terrein. We kunnen er weer tegenaan...

Nog twee te gaan op deze tweede dag van 'Sjock 43'. Time for some real punk now met de 'Dead Kennedys' uit San Francisco. Ze werden opgericht in...jawel, 1978 en kunnen aanzien worden als één van de belangrijkste band in hun genre tijdens de 80-ties. Eind jaren 80-tig hielden ze het voor bekeken maar sinds 2001 zijn Jeff Penalty, East Bay Ray, Klaus Fluoride en Darren Peligro terug de brengers van hun sarcastische punk van weleer.

Nog een allerlaatste keer samen troepen voor de 'main stage' en belangrijk is dat het plein voor het podium op dit late uur nog behoorlijk gevuld lijkt te zijn. Met hun nummers 'Forward To Dead" en "Buzzbomb" kunnen ze hier iedereen nog een laatste keer opjutten of zijn het dan toch die battterij'kes. "Too Drunk To Fuck' laat dan weer iedere sjocker van het vrouwelijke geslacht toe om zonder vrees door het bos richting camping te gaan. Nog eens opladen voor "California über Alles" en zo hebben die van de security frontstage weerom hun fitness oefeningen kunnen doen voor vandaag. Have fun guys :-)

Het licht wordt hier op de Poeyelhei uitgedaan door 'The Fuzillis'. Met The Fuzillis krijgen we band die het veelal instrumentaal zal houden. Dan Martin Jr., T-Mag Maguire, William J Oake en Krankie Fuzilli trekken zich van de Brexit weinig of niets aan en hun Go-Go-tunes van de Britse hoofdstad richting Poeyelhei. Een viertal met veel twang in hun nummers en bovendien een alles verscheurende sax. Een mix tussen de surf van Link Wray en de rock 'n roll van Nick Curran. Oef eindelijk is het einde genaderd van deze tweede dag van Sjock.

Opmerkelijk is het aantal fotografen frontstage, in die mate zelfs dat er meer over Sjock te lezen en te zien zal zijn dan Werchter, of lopen er toch de helft hier rond die kiekjes nemen voor hun persoonlijke 'hard disk'...ben benieuwd. Ikzelf begin aan de long way home voor morgen alweer de 3de dag van deze editie van de rock 'n roll highlight of the year en dat is Sjock en niet Werchter!

al vroeg op post...de man met de hamer

helaba vaste klanten van Sjock...

maar toch ook nieuw bloed

Maten, Makkers, Maes

een bloemetje op de heide...

and a lot of fun with...

The Fuzillis


Dead Kennedys

Jameson's Gentlemen

Rotten Foxes

Turbonegro



The Mummies


Lords Of Altamont


Los Coyote Men


The Hackensaw Boys


Nine Pound Hammer


Messer Chups


The Bonnevilles

Link!


The Darts



The Hoodoo Tones

Bebo & The Goodtime Boys

Supersonics


Labretta Suede and The Motel 6


Wild Deuces


Shotgun Sawyer

and a job well done